چرا بازی نکردن کودک اهمیت دارد؟

بازی نکردن کودک حتی اگر از نوباوگی او دیده می‌شود، می‌تواند دلیلی بر وجود یک مساله باشد. کنجکاوی طبیعی حین بازی در مورد جهان پیرامون به کودکان این امکان را می‌دهد تا یاد بگیرند، کاوش کنند و مهارت‌های لازم را برای موفقیت ایجاد نمایند. کودکان با بازی، از نظر جسمی، فکری، اجتماعی و احساسی رشد می‌کنند. کودکی که به سادگی در اتاق می‌چرخد ​​و دیگران را زیر نظر می‌گیرد اما در واقع بازی خود را متوقف نمی‌کند یا به فعالیت های اطراف خود علاقه ای نشان نمی دهد، کودکی است که ممکن است نحوه انجام بازی را بلد نباشد. بنابراین قبل از آنکه به خودتان نگرانی دهید بهتر است از مشاوره کودک برای ارزیابی فرزندتان کمک بگیرید.

فهرست مطالب

• بازی نکردن کودک
• چرا بازی نکردن کودک اهمیت دارد؟
  • بازی فقط سرگرمی نیست
• دلیل بازی نکردن کودک
  • 1- کودک سرگردان
  • 2- کودک طرد شده
  • 3- کودک پرخاشگر
• بازی نکردن کودک چه پیامد‌هایی به همراه دارد؟
  • خلاقیت و تخیل کم
  • عدم خودمختاری و استقلال
  • کمرویی از عوارض بازی نکردن کودک
• چه زمانی بازی نکردن کودک نگران کننده است؟
• دسته بندی کودکانی که با دیگران بازی نمی‌کنند
• برای غلبه بر بازی نکردن کودک چه باید کرد؟
  • نتیجه گیری

برای دریافت مشاوره در زمینه بازی نکردن کودک می‌توانید در ساعت از روز برای مشاوره تلفنی از طریق شماره 02191002360 و یا از طریق تلفن های ثابت شهری با شماره 9099070354 با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو تماس حاصل نمایید.

بازی نکردن کودک

بازی کودکان به شکل های مختلفی صورت می‌گیرد. آن ها از طریق بازی می‌توانند مهارت های خود را ارتقا داده و دنیا بیشتر آشنا شوند. اما وقتی می‌گوییم کودک بازی نمی‌کند و به دنبال درمان هستید، ابتدا باید مشخص کنید که منظور از بازی نکردن چیست؟ آیا او با اسباب بازی های خودش بازی نمی‌کند؟ کودک با همسالانش بازی نمی‌کند؟ و بازی هایش به نحوی است که شما آن ها را بازی نمی‌دانید؟ متخصص برای کمک به شما ابتدا علائم بازی نکردن فرزندتان را بررسی کرده و سپس راهکار ارائه می دهد.

برای آشنایی با زمان مناسب استعدادیابی کودکان کلیک کنید.

چرا بازی نکردن کودک اهمیت دارد؟

بازی برای رشد کودکان ضروری است زیرا در بهزیستی شناختی، جسمی، اجتماعی و عاطفی آن‌ها نقش دارد. بازی همچنین باعث تعامل بین والدین و فرزندان آن‌ها می شود که پایه‌های محکمی برای روابط آینده ایجاد می‌کند. در حقیقت بازی به اندازه‌ای برای رشد کودک اهمیت دارد که توسط سازمان حقوق بشر به عنوان حق هر کودک شناخته می‌شود. بازی راهی برای رشد تخیل و خلاقیت در اختیار کودکان قرار می‌دهد. همچنین به آن‌ها کمک می‌کند نحوه همکاری خوب با دیگران را بیاموزند و به آن‌ها اجازه می‌دهد جهان را با سرعت و علاقه خود کاوش کنند.

برای آشنایی با راه های رفع عدم توانایی دوستیابی کودک کلیک کنید.

بازی فقط سرگرمی نیست

هرگونه فعالیتی، سازمان یافته یا بدون ساختار که کودک شما سرگرم کننده و لذت بخش می‌داند، بازی محسوب می‌شود. اما بازی بسیار بیشتر از یک فعالیت سرگرم کننده برای فرزندتان است. همزمان با رشد کودک، مراحل مختلف بازی پشت سر گذاشته می‌شود. به هنگام بازی، کودکان مهارت‌های مهمی را می‌آموزند و توسعه می‌دهند که در طول زندگی خود از آن‌ها استفاده خواهند کرد. حل مسئله، خلاقیت و تمایل به ریسک کردن تنها تعدادی از مهارت‌هایی است که از طریق بازی توسعه می‌یابد.

دلیل بازی نکردن کودک

کودکانی که علاقه چندانی به بازی کردن نشان نمی‌دهند، به لحاظ سلامت روان در رده‌های مختلف قرار می‌گیرند. برای آشنایی با انواع اختلالات رفتاری کودکان کلیک کنید.

1- کودک سرگردان

این کودکان ممکن است مهارت‌های اولیه بازی را برای ورود به فعالیتی که در حال انجام است نداشته باشند. اگر نتوانند خواسته‌ها و نیازهای خود را بیان کنند، ممکن است کنار آمدن با دیگران و پیوستن به یک گروه برای آن‌ها مشکل باشد.

سرگردان‌ها گاهی اوقات فاقد محدوده توجه برای انتخاب و ماندن در یک کار خاص هستند. آن‌ها ممکن است قادر به انتخاب بازی یا حفظ علاقه به فعالیت نباشند. در برخی موارد، کودکان این رفتارها را از خود بروز می‌دهند زیرا احساس خوبی ندارند. آن‌ها معمولا استرس یا ضربه‌ای را در خانه تجربه کرده‌اند و یا نیازهای خاص برآورده نشده‌ای دارند. به طور کلی همه کودکان در برخی مواقع سرگردان هستند، اما وقتی این رفتار مداوم باشد، نیاز به مداخله احساس می‌شود.

2- کودک طرد شده

این کودکان فاقد سه مهارت اساسی بازی هستند. این مهارت‌ها شامل آگاهی از دیگران، مهارت‌های نوبت دهی و مهارت‌های حل مسئله است. اگر کودکی از دیگران بی خبر باشد، ممکن است توانایی گوش دادن به آنچه دیگران می‌گویند و انجام می‌دهند را یاد نگیرد و نتواند دیدگاه‌های دیگران را درک کند. حل مسئله به کودکان اجازه می‌دهد نیازها و خواسته‌های خود را بیان کنند و در مقابل به نیازها و خواسته‌های دیگران گوش دهند و با هم همکاری نمایند.

3- کودک پرخاشگر

کودکانی که نمی‌توانند مشکل خود را حل کرده یا به اشتراک بگذارند، به احتمال زیاد در موقعیت‌های بازی دچار مشکل می‌شوند. فقدان این مهارت‌های بازی می تواند از طریق رفتار پرخاشگرانه ظاهر شود. کودکانی که رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان می دهند اغلب توسط بچه های دیگر طرد می شوند زیرا دیگران از صدمه دیدن می ترسند یا از بازی با این کودک بیزارند. کودکان طرد شده باید طی مراحل بازی هدایت شوند تا مهارت‌های اجتماعی لازم ایجاد شود.

بازی نکردن کودک چه پیامد‌هایی به همراه دارد؟

وقتی بچه ها بازی نمی‌کنند، به لحاظ روانی، در وضعیت نابه سامانی قرار می‌گیرند و رشد آن‌ها به طور طبیعی و نرمال صورت نخواهد گرفت.

حتما درباره کودکان استثنایی نیز بخوانید.

خلاقیت و تخیل کم

خلاقیت برای زندگی ضروری است. این کلیدی است که به ما اجازه می‌دهد مشکلات را حل کرده و شرایط مختلف را مدیریت کنیم. دنیایی که کودکان هنگام بازی ایجاد می‌کنند برای‌شان واقعی می‌شود. از طریق بازی‌ها، خلاقیت کودکان نمایان می‌شود.

عدم خودمختاری و استقلال

با بزرگ شدن کودکان، باید تکیه خود را به والدین کم کم متوقف کنند و تا حدی استقلال خود را توسعه دهند. بازی برای این اتفاق اساسی است زیرا هنگام بازی کودکان تصمیم می‌گیرند، مشکلات را حل می‌کنند و بدون این که یک بزرگسال به آنها بگوید چه کار کنند، عمل می‌کنند. در واقع بازی ها نوعی تمرین برای کسب استقلال به شمار می‌آید. عدم بازی در کودکان باعث ناامنی و وابستگی می‌شود.

کمرویی از عوارض بازی نکردن کودک

کودکانی که از خردسالی بازی نمی‌کنند، معمولاً خجالتی و ناامن هستند. آن‌ها در مورد هر کاری که انجام می‌دهند تردید دارند و از هر موقعیتی که در معرض آن قرار بگیرند شرمنده می‌شوند. بسیاری اوقات این کمرویی محصول والدینی است که همیشه به کودک می‌گویند چه کار کند. علاوه بر این، وقتی اوضاع خوب پیش نمی‌رود، او را سرزنش می‌کنند. این‌ها کودکانی هستند که فضایی برای بازی آزادانه، آزادسازی انرژی و پتانسیل خود یا کشف استعدادهای خویش ندارند.

خانواده باید درک کند که بازی یادگیری است و زمانی که کودک برای بازی صرف می‌کند برای رشد ضروری است.

چه زمانی بازی نکردن کودک نگران کننده است؟

در مورد بازی نکردن کودک در ابتدا باید سن و شرایط رشدی او را در نظر داشته باشیم. به همین دلیل در این قسمت در مورد سنین مختلف و علت بازی نکردن بچه ها توضیح داده ایم. به طور کلی می‌توان گفت که بازی نکردن تا سن 4 سالگی طبیعی بوده؛ اما بعد از آن اگر با نشانه های دیگر همراه باشد؛ والدین باید از متخصص در این زمینه کمک بگیرند.

بازی نکردن کودک دوساله: کودکان دوساله معولا تمایل زیادی به بازی کردن با دیگران ندارند. در واقع رشد اجتماعی آنها هنوز تا حدی کامل نشده است که بخواهند با دیگران بازی کنند.

بازی نکردن کودک سه ساله: در این سن اطرافیان نقش پر رنگی دارند و می‌توانند با حضور در بازی و مداخله کردن حس امنیت و اعتماد به نفس بیشتری را به کودک بدهند.

بازی نکردن کودک چهار ساله: این دقیقا سنی است که کودک باید با دیگران بازی کرده و بازی نکردن او طبیعی نیست. در واقع والدین باید یا خودشان با او به اندازه بازی کرده و یا بستری فراهم کنند تا او با کودکان دیگر بازی کند.

بازی نکردن کودک پنج ساله: بازی نکردن کودک در این سن به معنی خجالتی بودن او و یا اعتماد به نفس پایینش است. در این حالت بهتر است از روانشناس در این زمینه کمک بگیرید.

دسته بندی کودکانی که با دیگران بازی نمی‌کنند

معمولا کودکانی که از بازی کردن با دیگران امتناع کرده و به طور کلی اجتنابی هستند؛ به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند. در این قسمت به توضیح این دسته بندی خواهیم پرداخت. برای آشنایی با اهمیت بازی کودکان کلیک نمایید.

سرگردان: در این حالت، همانطور که از اسمش هم مشخص است؛ کودک سرگردان شده و نمی‌تواند بین انتخاب های زیادی که دارد؛ انتخاب کند. به همین دلیل به طور کلی بازی نمی‌کند.

هوسران: کودکان هوسران تنوع طلب هستند و می‌خواهند در یک زمان در همه موقعیت ها باشند. برای مثال با همه کودکان بازی کنند و یا همه اسباب بازی ها را داشته باشند.

طرد شده: کودک طرد شده مهارت نوبت دهی، حل مسئله و آگاهی از دیگران که برای بازی کردن ضروری هستند را ندارد.

مضطرب: چنین کودکانی به دلیل اضطراب بالایی که تجربه می‌کنند؛ گوشه گیر شده و تمایلی به بازی کردن نشان نمی‌دهند.

کناره گیر: کناره گیرها هم بسیار خجالتی و منزوی بوده و اصلا توانایی برقراری ارتباط با دیگران را ندارند.

برای غلبه بر بازی نکردن کودک چه باید کرد؟

اگر بازی نکردن کودک شما را نگران کرده است و می‌خواهید در مورد آن کاری کنید؛ بهتر است در ابتدا علت این موضوع را پیدا کرده و در قدم بعدی حتما با یک روانشناس کودک مشورت نمایید. همچنین می‌توانید از این راهکارها نیز استفاده کنید.

• تشویق کودک به استفاده از اسباب بازی های مشترک
• آموزش به نوبت بازی کردن
• مهربان بودن با دیگران
• بردن کودک به خارج از منزل
• تشویق او برای استفاده قوه تخیل
• برای او فرصت بازی کردن با کودکان دیگر را فراهم کنید
• به آنها احوالپرسی کردن با دیگران را آموزش دهید
• او را متفاوت جلوه ندهید
• با معلمین یا پرستار او در این مورد صحبت کنید

نتیجه گیری

بازی از زمانی که نوزاد هستیم شروع می‌شود، اما محدود به کودکی نمی‌شود. گنجاندن بازی در برنامه روزمره کودک و دادن زمان به او برای تفریح و سرگرمی در هر سنی از اهمیت زیادی برخوردار است. در حقیقت بازی به کودکان اجازه می‌دهد تا یاد گیرندگان مستقل، متفکران خلاق و افراد موفق شوند. این که آیا کودک سرگردان است، احساس طرد شدن، اضطراب یا دور بودن می‌کند، با حمایت می‌توان مهارت‌های لازم را برای شرکت در بازی به او آموخت. در صورتی که نتوانستید این مساله را حل کنید، حتما بگیرید.

برای دریافت مشاوره در زمینه بازی نکردن کودک می‌توانید در ساعت از روز برای مشاوره تلفنی از طریق شماره 02191002360 و یا از طریق تلفن های ثابت شهری با شماره 9099070354 با برترین متخصصان در مرکز مشاوره روانشناسی ذهن نو تماس حاصل نمایید.

منبع: بازی نکردن کودک